Yazarlar

Peki, karşımızda gerçekten de küresel ve yerel ortak kimlikleri, özellikleri, dertleri olan bir nesil var mı? Yoksa biz mi tanımlamaya, kategorize etmeye çalışıyoruz? Gazeteciler, sanatçıların hatta influencerlerın bile tarafını seçmek zorunda kaldığı, kahvecileri bölünmüş, ıslak mendillerin bile heyecanla boykot edildiği bir ülkede bu konuyu da ChatGPT ile konuşmaya başladık.

Gençliğinde markette kasiyer, anketör, internet kafe kasiyeri ya da tarla işçisi olarak çalışmış bir Müslüman olarak muhtemelen Canikligil’in alt sınıfı kategorisindeyim. Öyle görmese bile söylemlerini iğrenç buluyorum. Ancak buna rağmen Canikligil’in tutuklanmasını doğru bulmuyorum. Peki neden? Karşı kamptan biri olarak sevinmem ve bu durumu savunmam gerekmiyor mu? İşte bu yazıda bu soru üstüne düşünmek istiyorum.

Rubio, Rümeysa Öztürk’ün sınır dışı kararını, “Eğer beni akşam yemeğine davet ederseniz ve ben koltuğunuza çamur sürüp mutfağınızı sprey boyayla kaplarsam, beni evinizden kovarsınız” diyerek savundu. Dünyanın farklı yerlerinde farklı kişiler bu söylemler üzerinden 1933’ler Almanya’sını hatırlatmış. Ben bu ifadeleri biraz farklı okudum. İzninizle, farklı bir yol izleyerek, “ikiyüzlülük ile yaşamayı mümkün kılan tek yaşam biçimi olan liberalizmi” biraz savunacağım.

ABD Temsilciler Meclisinden bir yalaka Trump’ı Nobel Barış Ödülü’ne aday göstermek istiyor. Trump’ın yanına Netenyahu ve Putin olursa çekişme olur. Benim adayım Birleşmiş Milletler Genel Sekreteri Portekizli diplomat ve siyasetçi António Manuel de Oliveira Guterres’dir.

A, 26 Mart akşamına dek Beştepe’nin yerinden habersizdi. Bugün artık Vatan Emniyet’in ve Çağlayan Adliyesinin nezarethanesini, gözaltına alındığındaki haklarını (bu hakların da keyfi biçimde kullandırılmadığını) ve hatta “Ceza infaz kurumlarında bulundurulabilecek eşya ve maddeler hakkında yönetmeliği” dahi biliyor. Doğduğu günden beri üzerine titrediğimiz, sevgisiyle dolup taştığımız birinin 2025 Türkiye’sinde bunları yaşaması sadece hukuken değil her anlamıyla zor geliyor.